Ουαί υμίν γραμματείς και φαρισαίοι υποκριταί

Με αφορμή τέτοια υποκριτικά δημοσιεύματα σχολιάζω καγχάζοντας:

Προβάλλεται η αρχή απορρήτου των επικοινωνιών, το σύνταγμα της χώρας, διάφοροι βαρύγδουποι όροι και θεσμοί για να πειστεί ο κόσμος ότι ‘δεν είναι σωστά πράματα αυτά που συμβαίνουν στις τηλεοράσεις’. Οι ανεξάρτητες αρχές στη χώρα έχουν υπερεκτιμηθεί και ό,τι και να πούνε αποτελεί πια θέσφατο στο οποίο αν διαφωνείς είσαι μάλλον περίεργος. Μερικές τέτοιες αρχές είναι εκπληκτικά αναξιόπιστες και δυσλειτουργικές (βλέπε π.χ. εθνικό ραδιοτηλεοπτικό συμβούλιο). Τώρα το τι σημαίνει ‘ανεξάρτητες’ είναι πιστεύω από αμφισβητήσιμο έως γελοίο για να το σχολιάσω.
Όταν βγαίνει ο big brother (οι ΗΠΑ) και επιβάλλει το φακέλωμα (βρίσκει εμπόδιο στο τεραστίων διαστάσεων κόστος – η αγορά έχει μερικές φορές αμυντικούς μηχανισμούς και για τη λογοκρισία) τότε τι σκατά κάνουν οι πολιτικοί και όλοι αυτοί που διαμαρτύρονται τώρα? Το ευρωπαϊκό σύνταγμα που απορρίφθηκε και στο οποίο ουσιαστικά υπήρχε αναίρεση ‘στεγνά’ του τεκμηρίου της αθωότητας τι ήταν και τι μπορεί να πει η όποια ‘ανεξάρτητη’ αρχή?

Το ότι το σύνταγμά μας είναι πια ένας νόμος που έχει ισχύ νομοθετήματος μιας νομαρχίας (ευτυχώς σε μερικές περιπτώσεις, όπως ο βασικός μέτοχος – ζητούσαμε να νομοθετήσουμε τον ίδιο τον παραλογισμό) το έχουμε χωνέψει ή νομίζουμε ακόμα ότι είμαστε το κέντρο του κόσμου?

Τώρα το ότι υπάρχει επιχείρημα που αναφέρεται στην “υποχρέωση των προϊσταμένων εισαγγελέων να επιληφθούν και να ασκήσουν διώξεις στις καταφανείς περιπτώσεις όπου οι αποκαλύψεις αυτές γίνονταν με παράνομα αποκτηθέντα αποδεικτικά μέσα, όπως είναι η μαγνητοφώνηση τρίτου προσώπου χωρίς τη συναίνεσή του” και μάλιστα εκφράζεται από την εφημερίδα ‘Ελευθεροτυπία’ ή οποία είχε πρωτοσέλιδα τα θέματα για τα φρουτάκια (με ‘παράνομη’ μαγνητοφώνηση…), για τους γιοσάκηδες (με ‘παράνομη’ μαγνητοφώνηση…), και πολλές άλλες περιπτώσεις (παλιότερα συνέβαλλε στο σκάνδαλο Κοσκωτά – δεν είχε ‘καταδικάσει’ τους τότε πολιτικούς προτού δικαστούν από το ειδικό δικαστήριο?) τι να πει κανείς? Η υποκρισία έχει και όρια… Και η βλακεία επίσης (για όσους πραγματικά πιστεύουν στην ανάγκη μεγαλύτερης προστασίας των προστατών μας). Αλλά το σημαντικό δεν είναι αυτό.

Έχουν αρχίσει σιγά σιγά πολιτικοί και δημοσιογράφοι να αντιλαμβάνονται ότι η επαφή με τον κόσμο και ο επηρεασμός της κοινής γνώμης είναι ένας άνεμος που αλλάζει γρήγορα κατεύθυνση και χρειάζεται όλο και περισσότερο να κάνει κανείς χειρισμούς Νίκου Κακλαμανάκη για να κοντρολάρει την επίδραση αυτού του ανέμου και εκμεταλλευτεί τις αλλαγές του.
Οι εξελίξεις και σε πολιτικό επίπεδο (εκπληκτικά γρήγορος ρυθμός παγκοσμιοποίησης των αγορών – κοινωνιών που έχει ουσιαστικά ξεφτιλίσει τις λεγόμενες ‘αριστερές’ και ‘συντηρητικές’ πολιτικές) αλλά και σε επίπεδο ανταλλαγής ιδεών και κουλτούρας είναι τέτοιες που οι ανεπαρκέστατοι πολιτικοί μας και οι σίγουρα ακόμα πιο ανεπαρκέστατοι χαλιναγωγοί της ενημέρωσης αδυνατούν απλά να αντιληφθούν και να παρακολουθήσουν.

Και βγαίνει λοιπόν και ο άλλος και λέει ότι ‘Το νοσηρό κλίμα δεν θα ανακόψει την προσπάθεια της κυβέρνησης’.
Ποια προσπάθεια (το να κρατηθεί κάποιος στην εξουσία ‘με κάθε κόστος’ γιατί πρέπει να είναι δική μας έννοια?) και κυρίως ποιας κυβέρνησης? Γίνεται κάτι πραγματικά πρωτοποριακό (εκτός από την τελειοποίηση του λαμογισμού) και υγιές στην ελλάδα τα τελευταία 4-5 χρόνια και δεν το πήραμε χαμπάρι?
Τη στιγμή που δίπλα μας συντελούνται κοσμοϊστορικές εξελίξεις εμείς σα χώρα στη μίζερη γωνιά μας ασχολούμαστε με τις ΔΕΚΟ και το τι θα γίνουνε, με την ξαναμανα-αλλαγή του συστήματος εξετάσεων στα λύκεια, με ηλίθιους και πανηλίθιους νόμους (βλέπε βασικό μέτοχο) που κάνουν οι Παυλόπουλοι (ούτε σε μικρό παιδί δε συγχωρούνται τέτοιες χοντρές μαλακίες που έγιναν), με τις πρόωρες συνταξιοδοτήσεις, με το αν θα προσληφθούν οι συμβασιούχοι και με ό,τι απίστευτο ακούω τα τελευταία χρόνια.

Ο κανόνας είναι απλός: Όποιος έχει ισχύ και μπορεί, επηρεάζει το πολιτικό και επικοινωνιακό σκηνικό.

Δε χρειαζόμαστε προστάτες για τους ανίκανους πολιτικούς, για τα λαμόγια που τα ‘φουκαριάρικα’ τα ηχογραφούν εν ώρα υπηρεσίας και συναλλαγών (‘εν αγνοία τους’) ή για μεγαλοεκδότες όπως η κάθε Ελευθεροτυπία που θίγονται τα συμφέροντά της και βλέπει άλλους στο χώρο της ενημέρωσης να αποκτούν το πάνω χέρι.
Η αλήθεια είναι, όπως λέει και ο πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθήνας, ότι οι θεσμοί δε λειτουργούν. Δεν προλαβαίνουν τις εξελίξεις συμπληρώνω εγώ – είναι αρτηριοσκληρωτικοί και αδυνατούν να κρατήσουν όλα τα προνόμια στα οποία ήταν συνηθισμένοι.
Και όταν κάποιος είναι αργός και αναποτελεσματικός καλά θα κάνει να φροντίσει να βελτιωθεί αντί να λέει ‘σταματήστε τον κόσμο να κατέβω’.

Δεν παράγουμε κάτι το αξιοσημείωτο σα χώρα εκτός από μύθους και προκαταλήψεις.

Το ότι πολιτικοί και δημοσιογράφοι σκούζουν – φωνάζουν για περισσότερο έλεγχο στα μέσα ενημέρωσης (κυρίως στα ηλεκτρονικά) είναι σε μεγάλο μέρος έλεγχος για να μη φαίνεται η γύμνια του βασιλιά (του πολιτικού μας συστήματος δηλαδή) και των ιδίων.