Ξένος για την Ελλάδα ο μη μέτριος Ζαμπίδης

Πρώτη φορά είδα (στο Channel 9) απόψε καλεσμένο ‘ζωντανά’ τον Μιχάλη Ζαμπίδη. Δε θυμάμαι να τον έχω ξαναδεί ποτέ ζωντανά σε ελληνικό κανάλι (αντίθετα από τα δεκάδες αποσπάσματα από συνεντεύξεις του σε κανάλια της Αυστραλίας, Ιαπωνίας, ΗΠΑ κλπ.).
Δε συμπαθούσα ποτέ την έννοια του πρωταθλητισμού σαν ιδέα. Ωστόσο, οι άνθρωποι που ανεβαίνουν στην κορυφή κάποιων αθλημάτων δεν μπορεί παρά να σου προκαλούν, αν όχι δέος, τουλάχιστο πολύ ενδιαφέρον. Σ’ αυτό προστίθεται η γοητεία που ασκούν σε αθλήματα που απαιτούν προγραμματισμό, ατελείωτο ιδρώτα, αυτοσυγκέντρωση, πειθαρχία, προσπάθεια, αρχίδια κ.α.. Όταν μάλιστα μιλάμε για τέτοια αθλήματα που είναι και ατομικά, τότε για ΄μένα η αθλητική πορεία του παγκόσμιου πρωταθλητή Iron Mike είναι αξιοθαύμαστη.
Πού θέλω να καταλήξω? Στο ότι στην Ελλάδα είναι γνωστός – και με το μικρό του όνομα πολλές φορές – και ο τελευταίος καραγκιόζης και όχι άτομα όπως ο Ζαμπίδης (ο οποίος έχει γίνει κάπως γνωστός τα τελευταία χρόνια με αφορμή και τον αγώνα που έδωσε στο ΣΕΦ πριν 1-1,5 χρόνο). Μήπως γιατί στη χώρα θεωρείται περιθωριακό άθλημα το kick boxing? Αυτός είναι ένας πολύ επιφανειακός λόγος.
Ο κύριος – βαθύς λόγος είναι ο εξής: Στην Ελλάδα έχει γίνει όλο και περισσότερο συνείδηση ότι το να είσαι κάποιος, να είσαι ευρέως γνωστός πρέπει περίπου να είσαι ή λαμόγιο ή να έχεις πολύ καλές δημόσιες σχέσεις ή και τα δύο – σε κάθε περίπτωση, γίνεται όλο και περισσότερο συνείδηση ότι οι ‘τίποτες’ που έλεγε και ο Πάγκαλος είναι εκείνοι που επικρατούν στην πολιτική, στη σκέψη, στα γράμματα, στις τέχνες, στον αθλητισμό κοκ. Μέτριοι άνθρωποι προβάλλονται σα κάτι το exceptional. Η πλέμπα (ιδεολογική και διανοητική) προβάλλεται σαν κάτι το σπουδαίο. Οι μέτριοι – σκέτοι σα βαρείς γλυκοί. Οι άδειοι σαν έχοντες ουσία και περιεχόμενο.
Αυτός είναι ο κύριος λόγος – και όχι το για κάποιους περίεργο ή βίαιο άθλημα του kick boxing – που άτομα σαν το Ζαμπίδη είναι παγκοσμίως πρώτα ονόματα με τρελά συμβόλαια και εδώ στην Ελλάδα ο πολύς κόσμος γνωρίζει μόνο τον/την κάθε ‘κύριο/κυρία τίποτα’.