Μετρ της κοινοτυπίας οι σπορκάστερ

Η μετάδοση του χθεσινού 4-1 (Βραζιλία – Αργεντινή), εκτός από τα γκολ και τις φάσεις, μας έδωσε την ευκαιρία να “χαρούμε” με μία ακόμη μετάδοση που επιμελήθηκε το αθλητικό τμήμα της ΝΕΤ (και στα ιδιωτικά τα ίδια σκ ... είναι).
Παρεπιπτόντως: είδαμε και το ξεγύμνωμα της Αργεντινής: τι είναι αυτοί ρε? (έχω συμπάθεια στην αργεντινή λόγω μαραντόνα κλπ κλπ) Ομάδα χωρίς προσωπικότητα, χωρίς αρχή και τέλος. Ρε είναι δυνατόν (ήμαρτον! που λέει και ο άλλος) ο κοντός να είπε ότι το οκτάρι (ο Riquelme ήταν?) είναι ο διάδοχός του? – πάει, ξεκουτιάθηκε εντελώς ο ντιέγκο απ’ τις κόκες και τις αποτοξινώσεις.
Πάντως, ίσως κανείς άλλος δεν μπορεί να κάνει πιο χάλια περιγραφή από τους αθλητικούς σχολιαστές στην ελληνική τηλεόραση (εξαιρείται ο παλομπαρίνι, που έχει ένα ουδέτερο ύφος και τουλάχιστον δε σου σπάει τα νεύρα). Μιλάμε για μετάδοση – σούπα και φιδέ που σερβίρουν στα νοσοκομεία γι’ αυτούς που δεν την παλεύουν. Εν τω μεταξύ τα παλικάρια, λες και ζούνε στην εποχή που η ασφάλεια φακέλωνε τον κόσμο και φοβούνταν να μιλήσουν, δε εκφράζουν (μήπως έχουν?) ούτε καν την κρίση τους για το πώς βλέπουν το παιχνίδι (δε λέω να αναλύουν συστήματα) ή αν είναι φάουλ αυτό ή πέναλτυ το άλλο (πού είσαι ρε Συρίγο που τα χωνες: «Δεν ξέρει τι σφυρίζει αυτός ο Γιούργκεμπραντ σήμερα...», «κόκκινα γυαλιά φοράει ο διαιτητής...» κ.α.). Παλιότερα σε αμφιλεγόμενες φάσεις λέγανε: βγάλτε μόνοι σας τα συμπεράσματα – τώρα δε λένε τίποτα, λες και γίνεται σε άλλο γήπεδο!
Καλά, για να πετάξουν έξυπνη ατάκα ούτε που το συζητάω. Άλλωστε, τι είναι το ποδόσφαιρο (και το κάθε άθλημα)? Υποτίθεται ότι είναι διασκέδαση – ταλέντο – έξυπνες ιδέες κλπ κλπ. Γιατί η μετάδοση των ανθρώπων να είναι λοιπόν τόσο μα τόσο κοινότυπη? Γιατί δεν προσθέτουν κι αυτοί κάτι στο παιχνίδι? Και ξέρεις απ’ τον καθ’ ένα τι θ’ ακούσεις εκ των προτέρων – κανείς δεν μπορεί να σε ξαφνιάσει με μια παρατήρησή του – παρατηρούν πράγματα που τα αντιλαμβάνεται και ένα μικρό παιδί. Κάποιοι το κατάλαβαν το όλο σκηνικό και προσπάθησαν να καθιερώσουν ένα λίγο διαφορετικό στυλ μετάδοσης. Παράδειγμα τέτοιας ανεπιτυχούς προσπάθειας: ο Σωτηρακόπουλος, ο οποίος πιστεύω να καταλαβαίνει όλα αυτά τα χρόνια πως όταν παίρνει τη μπάλα το δεξί εξτρέμ της ομάδας που επιτίθεται δεν ενδιαφέρει κανένα αν το προηγούμενο Σάββατο είχε γεννέθλια και είχε καλέσει σπίτι του ξαδέλφια, συννυφάδες και όλο του το σόι ή αν αγαπημένο του φαγητό είναι το αυγοτάραχο με μπρόκολα.

Λίγα χρόνια πριν υπήρχαν παρόμοια χάλια, αλλά τουλάχιστον τότε υπήρχαν ορισμένοι σχολιαστές που σε στιγμές οίστρου είχαν φτάσει (ή και ξεπεράσει) τα όρια του σουρεαλισμού και η διασκέδαση ερχόταν πια μέσω της τέχνης.
Κλασικότερος εκπρόσωπος αυτού του καθαρόαιμου καλλιτεχνικού ρεύματος: Στράτος Σεφτελής. Γνήσιος εκφραστής της τέχνης του Νταλί και του Πιραντέλο είχε φτάσει να πει σε ματς: «Για να δούμε τι μπορεί να γίνει στα επόμενα λεπτά που απομένουν» όταν το ρολόι του αγώνα έδειχνε 92ο προς 93ο λεπτό (δεν υπήρχε παράταση...). Ή σε άλλο σχόλιο στο μουντιάλ του 98’: «...γίνεται το σούτ και η μπάλα κόρνερ, όχι γκολ – τελικά είναι γκολ για τη Νιγηρία».
Ο μεγάλος Μανόλο (Μαυρομάτης) ήταν παλιότερα πρώτος στη λίστα με τα μαργαριτάρια στο net με τη μνημειώδη φράση του: «και ένα κόρνερ σε ευνοϊκή θέση έχει κερδίσει ο...».
Εκπρόσωπος του νεοκλασσικισμού υπήρξε ο Γιάννης Αργυρίου (από τους αγαπημένους μου). Κάθε φορά (ειδικά στην ‘αθλητική Κυριακή’) με ένα πολύχρωμο σακάκι, το χαρακτηριστικό εκείνο μαλί, το παχύ μουστάκι και τον ελεγχόμενο τόνο της φωνής του, έκανε την περιγραφή ενός ματς με τέτοιο τρόπο (εκφράζοντας τόσο έντονα το μεγαλείο του ποδοσφαίρου), που νόμιζες ότι γίνεσαι κοινωνός και μέρος μιας καλλιτεχνικής εκδήλωσης τουλάχιστον του κρατικού θεάτρου της Βιέννης και πάντως εφάμιλλη του επιπέδου της σκάλας του Μιλάνο. Ο άνθρωπος ήταν ικανός να αναγκάσει έναν εξαθλιωμένο και βρωμερό τύπο που είναι πεταμένος στον καναπέ και ρεύεται ασύστολα, έχοντας μπουχτίσει από τα πατατάκια, τα πιτόγυρα, τις πίτσες και τα μπυρόνια, να σηκωθεί όρθιος σε στάση προσοχής και να εκφράσει ενεργή συμμετοχή στο μεγαλείο του ποδοσφαίρου σαν ισότιμος πια κοινωνός.
Οι σημερινοί σχολιαστές δεν έχουν ίχνος από καλλιτεχνικό μπρίο και έτσι, στερούμενοι κάποιου άλλου σημαντικού ατού, με αναγκάζουν πολλές φορές να κάνω πολλαπλό ζάππινγκ την ώρα των αγώνων (και του χτεσινού: έχασα και 2 γκολ έτσι...) στην προσπάθειά μου να ξεπεράσω το εγκεφαλικό σοκ που μου προκαλούν. Κάποιος είχε κάποια στιγμή γράψει στο Φίλαθλο ότι αντί για ‘σπορκάστερ’, αυτούς εδώ πρέπει να τους πούμε ‘σπορ-σκάστε’.

Είναι πιο εύκολο να ακούσω επί δίωρο το Λαλιώτη να αναλύει τις δομές και τη σχέση του κομματικού μηχανισμού ενός σύγχρονου σοσιαλιστικού κινήματος με την εκτελεστική εξουσία παρά να δω ένα ολόκληρο ποδοσφαιρικό ματς χωρίς διακοπές.